Op 17 augustus word ik gebeld door het zorgcentrum waar mijn moeder in een aanleunwoning woont. ‘Ze is gevallen, het lijkt niets ernstig, maar de huisartspost moet gebeld worden en de wachtrij aan de telefoon is erg lang.’ Daar aangekomen zit ze in een stoel. Ze heeft wel wat pijn maar het lijkt niets bijzonder. De zuster gaat weer snel verder met haar ronde, ze hebben het erg druk door ziekte van medewerkers.
Samen met de dokterspost gekeken wat te doen. Er zijn geen signalen dat er iets gebroken is, maar hier is geen 100% zekerheid voor. Dus dan toch maar naar het ziekenhuis om foto’s te maken. De ambulance word gebeld en daar gaan we dan maar op wachten. In de tussen tijd lopen de zusters even snel binnen om te kijken of het gaat en of we nog hulp nodig hebben.
Mijn moeder heeft COPD (een longziekte). De long inhoud is nog maar 33%, waardoor een zuurstof apparaat niet meer weg te denken is. Ze is altijd erg secuur hoe de zuurstof kabel loopt door het huis, word altijd netjes aan de kant gelegd. Juiste die kabel zorgt er nu voor dat ze valt. Zoals ze zeggen
‘Een ongeluk zit in een klein hoekje’
De ambulance is er en ze gaan meteen maar wel rustig aan de slag. Er word gekeken wat er pijn doet en wanneer het pijn doet en het vermoeden is er wel dat de heup gebroken is. Dus hup naar het ziekenhuis.
Wij rijden met de auto achter de ambulance aan. Op de eerste hulp aangekomen is mijn moeder net binnengebracht en we worden naar de kamer gebracht waar ze ligt. Het is erg druk, ook hier zie je dat ze keihard werken om alles geregeld te krijgen. De foto’s zijn gemaakt en mijn moeder komt weer terug en nu is ze echt moe aan het worden. Door de COPD is elke handeling en activiteit een gigantische inspanning die geleverd moet worden. Dan zie je pas dat COPD een aanslag pleegt op je leven. De uitslag van de foto is ondertussen ook binnen, de heup is gebroken. Maar het is een mooie breuk. Alles is hiermee mogelijk. Ondertussen is de zorg omgeschakeld. Eerst de klachten van de COPD verlagen en daarna kijken wat te doen met de heup. Vandaag nog opereren is geen optie meer, morgen kijken we verder. Na een klein 10 uur gaan we mee naar haar kamer. Morgen kijken we weer verder.
Zondag was ze nog steeds erg benauwd. COPD heeft haar nog steeds in de greep. Diverse disciplines, longarts, anesthesist, pijnpolie, verpleging houden haar in de gaten. Later op de dag is besloten om niet te opereren. Een operatie zou te ingrijpend zijn en de vraag is of ze dat zou overleven. Het ziet er slecht uit en er wordt besloten om palliatieve zorg op te starten. In plaats van te genezen, gaan we nu over op een comfortabele laatste stukje leven.
We zijn weer een week verder. Moeders herstelt wonderbaarlijk, zit weer in een stoel. De heup is nog wel gebroken, maar dat kan ook zonder operatie weer genezen. Palliatieve zorg word stop gezet en we gaan over op revalidatie. Na nog een week mag ze naar Vitassist waar ze eerst 8 weken gaat rusten en dan gaat de revalidatie van start. Vitassist is een zorghotel waar gewerkt word met stagiaires en vast personeel.
Ze word hier goed verzorgd, alles moet wel rustig aan, maar de prognose is niet verkeerd. Na een week begint ze wat te hoesten en het lijkt op een longontsteking. Hiervoor krijgt ze antibiotica en dat lijkt aan te slaan. Echter twee dagen na de kuur komt de longontsteking terug. Deze keer heftiger. We worden gevraagd toch om maar te komen, want het gaat niet goed. De palliatieve zorg word toch weer in gang gezet. De zorg van Vitassist is bedoeld voor revalidatie en niet voor palliatief. Maar ze werken daar wel hard voor moeders. We hebben toch gekozen voor een hospice, daar kunnen ze nog meer persoonlijker verzorging en rust bieden.
Afgelopen vrijdag zijn we verhuist naar de Populier in Bakel. Ze was erg opgeknapt en de vraag was hoort ze wel op de Populier. Ze komt in een mooie bosrijke omgeving. Fijn personeel en vrijwilligers. Hier worden we ook gewezen op de wensambulance.
We dachten ‘Waarom ook niet’. Haar dochter is pas verhuist en beide wilde graag dat het huis bezocht kon worden. Dus de aanvraag op vrijdag middag gedaan. Als datum hebben we dan toch maar aanstaande zondag/maandag genomen.
Vrijdag avond word ik gebeld door de wensambulance. Ze gaan even navragen wat er mogelijk is en misschien dat zondag en anders maandag wel kan.
Zaterdag krijgen we een positief bericht dat zondag mogelijk is. We hebben alles besproken en geregeld. Mijn moeder vond dit wel eng en wilde liever een week later mee. Ze wilde eerst tot rust komen en wennen aan de nieuwe situatie.
Zaterdag en zondag was ze heel helder. Alles leek weer de juiste kant op te gaan. Eten en drinken ging ook weer een stuk beter en dat is ook niet moeilijk. Het eten word daar ter plekke gekookt door vrijwilligers in hun eigen keuken.
Zondag om 1300 gaan we op pad met moeders. Ze is wel zenuwachtig, wat gaat er allemaal gebeuren. Alles ging goed, het huis in België is bezocht. De chauffeur werd geprezen voor zijn rijgedrag en mijn moeder had hem al gereserveerd voor de volgende keer. ’s Avonds toen ze weer thuis was, was ze wel erg moe. Vond het fijn dat ze geweest was. We hebben afscheid genomen en maandag stond weer op de planning.
Maandag was een dag om bij te tanken voor mijn moeder. Ze slaapt veel gedurende de dag. We hebben die dag ook gesproken met de verpleegarts van de Populier. De COPD lijkt ook weer wat erger te worden. We gaan het haar zo comfortabel mogelijk maken.
Dinsdag morgen word ik gebeld door haar zus of we toch maar wilde komen. Ze vertrouwde het niet. Je zag dat het met het uur minder werd. Tegen de avond wilde haar klein zoon en dochter even naar buiten, dus ben ik en schoonbroer wat eten gaan halen voor iedereen. Op dat moment is ze op 24 september 2019 rond 18:40 gestorven.
Haar kleindochter zei.
‘Opa heeft geluisterd. Ik heb gevraagd of hij haar wilde komen halen als ze alleen was. Nu was ze bijna helemaal alleen en opa heeft geluisterd’
Wij bedanken alle verzorgers, verpleging, dokters en vrijwilligers voor hun grote inzet. Natuurlijk voor de meeste is het een betaalde baan, maar je moet het maar doen.
Diep respect voor alle zorg die er soms met weinig tijd en hoge werkdruk geboden word.
Zorgboog, Elkerliek, Vitassist, Populier en Wensambulance. Dank je wel voor de goede zorgen de afgelopen weken.